Ik ben Bob Thijs, 66 jaar, en in mijn jeugd behoorlijk wat gepest. Ik stotterde toen nogal, en was als dominee's-zoon het leven in een glazen kastje vaak beu. Alhoewel wij voor die tijd niet erg geremd werden, was ik best veel alleen bezig, en trok mij vaak terug. Ik begreep het pesten niet, en tot op heden is het mij een groot raadsel. Ik vroeg mij als jonge werkende v.a. mijn 15-de jaar in de kerkorgelbouw, al af, waarom de omgangsvormen  zo mager zijn, sommige mensen groetten mij niet eens, en een Hu.... Of kort iets mummelen terwijl diegene mij niet eens aankeken. Ik moest het er maar mee doen, en dacht; het zal wel zo horen!!  Het pesten ging wel verminderd verder, maar een grote respektgevoel kon ik maar niet bereiken tegenover mijn toenmalige collega's.

Dit veranderde plotsklaps toen ik in 1973 naar West Berlijn ging, ik was verloofd met een Berlijns meisje, en een geheel nieuwe uitdaging was toen wel wat voor mij. Het moment dat ik daar in de Firma begroet werd voor een kennismakings-gesprek, en de hoffelijkheid en directheid  in dat gesprek, de zeer respectvolle toenadering en vertrouwen naar mij toe, veranderde mijn scepsis in 1 slag..   Ik heb nadat ik dan was aangenomen, en mijn werk als orgelstemmer en onderhoudsman kon gaan doen, in nog geen anderhalf jaar mijn stotteren kunnen begraven. Ik bloeide helemaal op, en er was nooit meer enig spoor van het "teruggetrokken jongentje" te verkennen.  Wel had ik enig moeite assertief te zijn, maar dat heb ik ook nooit echt nodig gehad. Ik genoot een bijzonder aanzien, en werd overal zeer gerespecteerd. 14 jaar werkte ik in Berlijn, en dan nog 6 jaar in Essen als vertegenwoordiger der Fa., en ik heb eerlijk; nog nooit meegemaakt of gehoord dat iemand werd gepest, en vraag mij dan af, waarom er hier nog steeds zoveel word gepest, en in Duitsland niet.  Duisters zijn ook maar heel gewone mensen, maar die wel steeds een omgangsvorm hanteren en leven waar respect voor de ander steeds in voorgrond staan.

Pesten maakt de mensen klein, moe, oncreatief, en laat iedere vorm van levenslust wegsmelten!! Wat mij betreft mag het pesten zeer zwaar worden bestraft, en wetende dat het een hele moeilijke opgave is om dit goed te doen, leg ik in ieder geval bij ouders neer, dat zij steeds intens veel energie spenderen in de spontane omgang met de kinderen, communicatie staat daarbij op nr 1. En ik zal het niet meer meemaken dat een kind geen mobieltje "alleeen voor het bellen" zal hebben. De moordende werking van de media ( mobiele telefoon, wrede en geweldadige computerspellen etc.) zal een normale omgang met de kinderen steeds in de weg blijven staan.

Ik hoop zeer dat er eens een regering komt die oog heeft voor de zwakke onder ons, en tijd en geduld heeft om het woordje respect weer hoog op de lijst der normen en waardes te leggen.

Ik wens de Stichting een zeer gezegende toekomst toe, en ik ben blij dat de problemen eindelijk boven water komen, en er nu volop aandacht voor is.

Hoogachtend Gijsbertus Thijs.

Op bovenstaand verhaal berust copyright. Copyright is een auteursrecht en biedt de schrijver/schrijfster wettelijke bescherming. Dit houdt in dat bovenstaand verhaal niet door derden gebruikt mag worden, zonder toestemming van de Stichting Aandacht voor Pesten. (oktober 2016)