Hallo

heb afgelopen weken de discussie gevolgd over pesten en de soms dramatische gevolgen daarvan. Ook ik ben vroeger wel gepest op de lagere en middelbare school. Maar ik was toen al vrij groot en sterk, en als ze te “dichtbij” kwamen dan moest ik mij soms wel eens flink verdedigen, soms ook vechten na (door andere) uitgelokte vechtpartijen, welke dan meestal wel in mijn voordeel uitvielen.

En wat me dan nog goed is bijgebleven, is dat soms de ouders van pesters bij mijn ouders aan de deur hun verhaal kwamen halen, omdat ik me te goed verdedigd had , en daar waren mijn ouders niet zo blij mee. Het feit, dat mensen aan de deur kwamen klagen, dat leverde soms ook thuis dan weer vermaningen op. Maar heb gelukkig alles overleefd, heb eea dus wel moeten bevechten.

Wat ik kinderen in de les meegeef (ben nu zwarte band karate) is dat kinderen geleerd moeten worden verbaal dan wel non-verbaal zich moeten zie staande zien te houden, En wat het belangrijkste is, wat ik ze als eerste probeer bij te brengen is zelfvertrouwen. Daarmee overwin je zo’n drempel, om in geval van noodzaak je assertief op te stellen. Ik moet toegeven, niet ieder kind durft dat proces aan te gaan, maar is toch een kwestie van tijd en hele lange adem, maar in onze wereld helaas noodzaak. In de tijd zie je kinderen veranderen, meer zelfvertrouwen, en kunnen ze meer ongewenste situaties aan.

En wat ik ook beluister is, dat kinderen wordt bijgebracht is, dat als je geslagen wordt, dan mag je niet terugslaan (zou pedagogisch niet verantwoord zijn). Maar helaas kan ik uit eigen ervaring spreken, dat dit ‘in principe’ een verkeerde benadering is. Natuurlijk moet je kinderen respect bijbrengen, maar als de noodzaak er is, moeten kinderen (zonder straf!!) zich wel kunnen en moeten verdedigen. En ook dat breng ik de kinderen bij Ik was vroeger absoluut geen vechtersbaas, eigenlijk zeer verlegen, als ze aanvielen, sloeg ik ten einde wel terug, en dat hielp. Heeft me in de tijd heel veel meer zelfvertrouwen gegeven (ook zakelijk)

Maar wat is het belangrijkste? Dat ouders achter hun kinderen blijven staan, en praten met hun kinderen in geval van conflicten, maar zeker niet hun kinderen erop aanspreken, waar “de tegenpartij” bij is.

Dit is in het kort mijn verhaal.

Op bovenstaand verhaal berust copyright. Copyright is een auteursrecht en biedt de schrijver/schrijfster wettelijke bescherming. Dit houdt in dat bovenstaand verhaal niet door derden gebruikt mag worden, zonder toestemming van de Stichting Aandacht voor Pesten. (januari 2013)