Verhaal anoniem augustus 2013.

In de 4e klas VMBO ben ik erg gepest door een meisje uit mijn klas. Het begon met woorden: dat ik lelijk was, dat ik niks waard was. Ik kom van het platteland. ze maakte me duidelijk dat ik ze me een vies vet varken vond .. iemand die van het platteland komt zal zeker ook wel haar best doen om eruit te zien als een varken. Maar het bleef niet bij woorden. Elke keer als ze langs me liep sloeg ze me op mijn hoofd. Later heeft ze ook geprobeerd me van de trap te duwen of zelfs van de 2e verdieping willen duwen. Want mensen zoals ik die hoorden niet op deze wereld maakte ze me regelmatig duidelijk. Haar commentaar alles wat ze zei en wat er gebeurde nam ik serieus. Ik begon mezelf te dik te vinden. vaak stond ik voor de spiegel en voor de weegschaal. Ik trok maar 1 conclusie: afvallen dan zou alles beter worden, dan zou ik niet meer gepest worden. Ik ging steeds minder eten. mijn gewicht daalde en ik begon me steeds slechter te voelen. ik viel af maar het pesten ging gewoon door. Ik maakte mezelf wijs dat ik gewoon nog niet genoeg afgevallen was. Als ik X kilo zou wegen dan zou het pesten vast wel stoppen maar nee. Na mijn examen ben ik doorgegaan met afvallen. het was nooit genoeg. Op mijn nieuwe school kreeg ik vaak de opmerking dat ik wel mager was en dat ze zich zorgen maakten omdat ze me nooit zagen eten. Later in het jaar begon ik zelf in te zien waar ik nou eigenlijk mee bezig was. Ik was altijd moe nooit energie om leuke dingen te doen, school ging voor geen meter.. maar toch: wat mensen ook zeiden: ik bleef mezelf te dik vinden. Een half jaar geleden is er door een psycholoog bij mij een eetstoornis geconstateerd. Al vanaf het 1e gesprek ben ik eerlijk geweest. Ik heb eindelijk mijn verhaal kunnen doen Nog steeds word ik elke dag geconfronteerd met het pesten. Ik heb last van herbelevingen en het meisje zit de hele dag in mijn hoofd. Ik heb hulp en accepteer die en probeer mee te werken. want ik wil dit niet meer. Ik wil niet elke dag meer geconfronteerd worden met mijn ‘pestverleden’. De laatste tijd gaat het steeds beter. Ik heb vaak gedacht dat het mijn eigen schuld was. Na elke behandelafspraak kan ik steeds meer geloven dat ik trots op mezelf kan zijn. Ik ben wie ik ben! en dat hebben mensen maar te accepteren! Anoniem

Op bovenstaand verhaal berust copyright. Copyright is een auteursrecht en biedt de schrijver/schrijfster wettelijke bescherming. Dit houdt in dat bovenstaand verhaal niet door derden gebruikt mag worden, zonder toestemming van de Stichting Aandacht voor Pesten. (januari 2013)