Hier mijn bijdrage. Ik ben Bob,nu 45 en nog steeds single. Iets wat wellicht voor een groot deel te danken is aan mijn verleden.
Maar ik zal wellicht niet de enige zijn...
Zolang ik het besef heb dat ik besta,ben ik gepest door mijn oudere broer. Heel stiekem, zodat niemand iets in de gaten had. Zijn speelgoed was verboden terrein voor mij. Iets eetbaars wat ik aangeraakt had wilde hij niet meer eten,dag in dag uit een stomp krijgen op dezelfde schouder, mijn kat voor mijn ogen mishandelen. Ik was een slome,een hond,een straatjoekel.
Toen ik groter was en wij oud genoeg waren om alleen thuis te blijven sloot ik me maar meteen op in de douche op het moment dat mijn ouders wegreden totdat ze weer thuiskwamen. Dan had ik tenminste rust. Doordat ik denk ik al zo jong getreiterd ben door mijn broer was ik op school ook nogal teruggetrokken. Ik had maar een schoolvriendje. Op de lagere school werd ik echter niet echt ge-pest. Dit veranderde in het eerste jaar van het voortgezet onderwijs. Meteen vanaf dag een. Ook hier was ik een slome,een mietje,ik werd niet gekozen als laatste met gym:Ik werd als laatste in een team gezet. Waarna mijn teamgenoten luidkeels hun beklag deden dat ze mij toch echt niet in hun team wilden. Mijn boekentas werd door het lokaal geslingerd,etui afgepakt, opengeritst en door het lokaal gegooid,waarna ik al mijn pennen en potloden door het klaslokaal op kon rapen. (Als ik hier tenminste de kans voor kreeg,want op het moment dat ik bij een potlood of stift was werd die weer weggeschopt..). Deze ellende heeft zo’n vier jaar geduurd. Toen haalde ik mijn diploma. Wat op zich al een wonder is dat ik het gehaald heb,want door het pesten lag ik meer op de bank en op bed te piekeren dan dat ik mijn kop bij mijn huiswerk kon houden. Als ik uit school kwam was de kust nog niet veilig, want mijn broer ging verder waar mijn klasgenoten gestopt waren. Niet fysiek,maar verbaal. Ik was nog steeds een slome,een hond,een straatjoekel,etc. Mijn ouders zagen wel dat het niet boterde tussen ons,maar hebben nooit geweten hoe het er werkelijk aan toe ging. Ik heb het nooit verteld. Ze vonden me wel passief en ergerden zich wel eens dat ik niks deed en geen hobby’s had maar hadden geen idee wat ze ermee aan moesten. Ik weet zeker dat ze het verschrikkelijk hadden gevonden als ze alles geweten hadden, maar ik kon het niet vertellen..Ik had lieve ouders. Nu ik volwassen ben weet ik dat ik in mijn pubertijd gewoon hartstikke depressief was. Ik heb wel eens met mijn fiets voor het spoor gestaan, maar de angst voor de dood heeft het gelukkig gewonnen!
Toen ik naar het MBO ging veranderde alles. Iedereen was aardig en wist niet wat ik meemaakte.... Ik was nog steeds onzeker en zag eruit als een nerd, maar ik werd geaccepteerd!! Een meisje in mijn klas zei dat ik helemaal niet lelijk was, maar dat ik wat meer aandacht aan mijn uiterlijk moest besteden.....
Ik ging naar de kapper, kocht hippe kleren en omdat ik een goed figuur had en haargel uitgevonden had zag ik er in een paar maanden tijd gelikt uit!! Dit gaf genoeg zelfvertrouwen om aan de toekomst te denken. Ik had zelfs sjans??? Na het MBO nam ik me voor om zo snel mogelijk op mezelf te gaan wonen. Ik wilde ontdekken of ik me in mijn eentje goed kon redden, afscheid te nemen van mijn ongelukkige jeugd en ze allemaal een poepie laten ruiken en ja...Ik kwam uit de kast! Ik was homo en het kon me allemaal niks meer schelen! Nou ja,ik ben nog steeds onzeker, maar ik kan het aardig verbloemen en er op mijn manier een weg in vinden,en een vaste relatie heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik heb nog steeds moeite om iemand heel dichtbij te laten komen. Maar goed; Het is niet anders en als er geen partner is waar ik gelukkig mee kan worden dan moet ik in mijn eentje maar zorgen om zo gelukkig mogelijk door het leven te gaan. Op mijn werk gaat het goed. Hier ben ik wel zelfverzekerd en ik heb verstand van mijn vak.
Ondanks mijn valse start ben ik trots op hoe ik nu in het leven sta. Ik denk wel dat als ik een gelukkige jeugd had gehad ik beter had kunnen studeren en er meer uit had kunnen halen, maar ik heb veel vrienden en vriendinnen, een leuke baan en een leuk huis.
En mijn broer: Ik weet sinds lange tijd dat hij spijt heeft. Praten hierover kan hij niet en wil hij niet. (Ik denk omdat hij zich nu schaamt). Ik laat het maar zo. Ik ga voor de toekomst. Ik wilde graag nu eens mijn verhaal vertellen voor degenen die nu nog steeds worstelen omdat ze getreiterd en gepest worden. Je kunt het veranderen en stoppen. Ik heb het allemaal voor mezelf gehouden. Maar als ik nu nog jong was...zou ik het niet meer alleen willen dragen. Deel het met iemand die je kunt vertrouwen en kom voor jezelf op! Zoek hulp, troost, en laat niemand je wijsmaken dat je niks waard bent! Dik of dun,zwart of wit, bi of straight: We verdienen allemaal een gelukkig leven waarin respect voor elkaar voorop staat! En de zwaksten van toen zijn de sterksten van NU!!!! |
