Verhaal Floris (43).

Ben momenteel 43 jaar en ondervind nog bijna dagelijks de gevolgen van het pesten uit mijn jeugd en jong volwassenheid tot mijn 30e. Door pesten heb ik zo'n ontzettend negatief zelfbeeld gekregen dat ik destructief werd. Was eenzaam, kon me allemaal niets meer schelen, was toch een nobody. Jaren lang gokverslaafd geweest, tienduizenden euro's schuld, alles weg,huurwoning weg, baan (bijna). Dit heb ik inmiddels overwonnen, maar toen kwam een nieuwe klap. Ik had autisme. Word nu goed begeleid, maar ben nog steeds zwaar onzeker door de periode. Als je bijna 25 jaar lang door iedereen verteld word dat je niets waard bent, dat als je je voor de trein zou werpen dat ze een feestje gingen bouwen en dat jaar in jaar uit, ga je dat overwegen. In de periode dat ik gokverslaafd was, aan het einde ervan ben ik weggelopen van alles en heb echt letterlijk op het punt gestaan het te doen. Dat ligt gelukkig achter me, maar ben nog steeds onzeker. Durf geen relaties aan te gaan, bang dat je zal falen. Heeft er tot mijn grote schande toe geleid dat ik op mijn 43e nog maagd ben. Dankzij de pestkoppen heb ik geen sociaal leven kunnen opbouwen, geen vriendenkring en geen ervaring kunnen opdoen. Zij konden lekker beesten, ik zat als een angstig vogeltje thuis. Krijg nu wel begeleiding, maar moet dan ook nog maar alles gaan vertellen aan een vrouw. Dankzij de pestkoppen heb ik nooit leuk uit kunnen gaan, bang om ze tegen te komen en ben ik vereenzaamd, nog steeds. Bestaat er een hulpgroep voor mensen als ik die relaties niet durven aangaan, of speciale ontmoetingssites, of hoe kan ik dit verwerken met wie?

Op bovenstaand verhaal berust copyright. Copyright is een auteursrecht en biedt de schrijver/schrijfster wettelijke bescherming. Dit houdt in dat bovenstaand verhaal niet door derden gebruikt mag worden, zonder toestemming van de Stichting Aandacht voor Pesten. (januari 2013)