Hoi,

Ik zou mijn verhaal doen. En dat doe ik nu ook, dit is een stukje wat ik zelf heb geschreven:

‘Loes, je BH zit los en het ziet er zo lelijk uit bij jou’.  Riep Anne Ik deed hem goed. 5 minuten later werd heel mijn bh losgegooid door Anne. ‘Flikker op’. Riep ik en ik sloeg haar arm weg ‘Ik wilde je alleen maar helpen hoor lozer’.  Antwoordde Anne Toen we klaar waren met de toets, fietste ik naar huis. Het was heerlijk weer maar voordat ik het wist werd ik nat gegooid met Fanta en fietste Iris lachend weg.

Zo begon mijn pest leven. Onschuldig van het niet naast mij willen zitten, tot het losgooien van een bh, tot drinken naar mij toe gooien.

Ik leed een normaal leven, ging naar de middelbare school het was leuk maar al gauw liep het niet lekker tussen vriendinnen. Ik had wat extra hulp nodig met leren, ik moest uren aanvragen zodat de school mij kon helpen ( pgb ) dat heet een rugzakje. En al gauw werd ik 'rugzakjeskind' genoemd.

Het ging van kwaad tot erger toen mijn bh werd losgemaakt, en ik drinken naar me toegegooid kreeg. Ik kon gelukkig wel bij andere meiden zitten in de pauze. Maar als we weer les hadden en er konden maar 4 meiden in 1 groepje zitten, zat ik al gauw alleen of stonden ze op zodat ik wel weer alleen zou zitten.

Toen we op een gegeven moment op schoolreisje zouden gaan wilde ze me niet mee hebben, ik moest maar thuis blijven. Ik heb toen gezegd: 'Ik ga niet meer mee als jullie zo doen.' Mijn mentor heeft toen gezegd als Irene niet mee gaat, dan gaan we allemaal niet meer.

En toen mocht ik er wel bij zijn.. al moest ik in de achtbaan wel steeds naast dezelfde zitten want ze wilde niet naast mij zitten.

Ik ben naar een andere school gegaan, het ging daar goed in het begin maar het 2e jaar ging het fout. Mocht er weer niet bij zitten, werd van mn plek afgeschreeuwd en ik ging dan naar een leraar toe. Op een gegeven moment had ik medicijnen omdat het niet goed met me ging, en toen werd ik sloom genoemd en kon maar beter weg gaan.

Ik wilde het niet weer over me heen laten lopen, en wilde weg. Weg van alle ellende.

Wat er bij komt kijken, is dat ik niet goed in mn vel zat. De thuis situatie niet stabiel was, maar ik ook nog trouwe vriendinnen had die er wel voor mij waren.

Ik probeerde dan ook meestal te doen of 'er niks aan de hand was'.  'het viel wel mee'. Maar diep van binnen; durfde ik niet meer naar school, raakte ik in paniek, ging ik op de wc zitten tot de pauze voor bij was. En uiteindelijk zat ik thuis, en lag ik de hele dag in bed.

Ik vind dat mijn verhaal geen aandacht moet krijgen. Pesten is een gevoel, je voelt je gepest. En zo voelde ik het ook. Maar misschien bedoelde ze het niet zo erg? dat weet je niet.

Je kan wel zeggen; ik word gepest, maar misschien is het allemaal minder erg. Maar voor mij is dat gevoel zo geweest, en ik heb er onder geleden.

Ik hoef ook niet zielig gevonden te worden 'ik heb het zo zwaar gehad'. Ik heb het ook zwaar gehad dat weet ik zelf ook wel, maar ik vind het zo belangrijk dat onlangs dat je gepest word; blijft genieten van de kleine dingen en daar nog kracht en energie uit haalt. En dat deed ik, ik viel heel hard maar ik stond ook weer op door toch afleiding te zoeken en het nu op deze manier een plek proberen te geven door andere te willen helpen. Dat geeft mij energie en kracht om het pesten te stoppen, of althans; te verminderen.

Groetjes,

Irene

Op bovenstaand verhaal berust copyright. Copyright is een auteursrecht en biedt de schrijver/schrijfster wettelijke bescherming. Dit houdt in dat bovenstaand verhaal niet door derden gebruikt mag worden, zonder toestemming van de Stichting Aandacht voor Pesten. (oktober 2016)