Het verhaal van “Mr.X”

Mijn verhaal MOET ik gewoon op schrift zetten.

Op de kleuterschool (1972-1974) werd ik gepest door een 1 jaar jonger buurjongetje. Regelmatig was ik slachtoffer van zijn driftbuien. Lijm over me heen, mij beschuldigen bij de kleuterjuf terwijl ik niets gedaan had enzovoorts. Achteraf (20 jaar later) bleek dat deze eerste pester zèlf verstandelijk beperkt is èn thuis letterlijk en figuurlijk mishandeld werd. Ook heeft deze jongen vrij recent zijn excuses persoonlijk aangeboden voor wat hij mij èn anderen had aangedaan. Ik had ‘m dit allang vergeven en was dit eigenlijk al vergeten. Maar toch… Toen had ik al mijn eerste pester.

Op de lagere school (1974-1980) werd ik gepest door diverse oudere schoolgaanden. Het belangrijkste voorbeeld op de lagere school was dat notabene de zoon van een goede collega van mijn vader een speciaal woord voor mij bedacht had op school. Na 2 jaar pesten mèt dat woord te gebruiken werd hij door de nèt benoemde hoofdmeester verzocht dit woord te verklaren en kreeg strafwerk en hij werd opgedragen daarna excuses te maken. Dit laatste is echter nooit gebeurd. Tijdens deze zelfde schoolperiode zat ik bij de E2, E1 en D2 van de dorpsvoetbalclub. Ik werd hier met het nodige duw- en trekwerk binnen de eigen club van rechter vleugelspits tot bankzitter. Tot overmaat van ramp zat mijn 2-jaar jongere broertje in hetzelfde elftal als ik en was hij wèl gezond en gewild in het team.

Op de middelbare school (1980-1986) was ik de vreemde eend in de bijt. Ik maakte vrienden door ze te “kopen” met snoepgoed en koekjes. Mijn ECHTE vrienden van toen zijn nog steeds mijn echte vrienden en hebben geen seconde van mij geprofiteerd. Zo wel de anderen…  In de brugklas viel de pesterij, op een door een opgeschoten MAVO-3-leerling veroorzaakte hersenschudding. Ik kon mijn spreekwoordelijke ei en frustraties door diverse fysieke en andere pesterijen sindsdien kwijt in de muziek (schoolorkest e.d.) en computerwereld (computerclub van school). Vanaf de 2e klas (HAVO) tot ergens medio 1984 werd stelselmatig minstens 3x per week mijn fiets gesaboteerd. Ik moest 6 km naar huis. Ook had een klasgenoot, een van diverse scholen eerder afgetrapt zijnde jongen, het op mij gemunt met ander geklier. Hij stookte anderen op mij te pesten en deed daar zelf dan nog een schepje op. Ik durfde hier niet tegenin te gaan, totdat een leraar hem betrapte. Hij werd na herhaaldelijk schorsingen uiteindelijk van school getrapt. Járen later, het moet rond 1998 zijn geweest, heeft hij mij zijn excuses persoonlijk aangeboden en zijn verhaal verteld. Als rijkeluiszoon was hij door zijn vader altijd gekleineerd en vergeleken met zijn grote zus als zijnde “nietsnut ten opzichte van haar”. Ik heb het ‘m geheel kunnen vergeven. Vergeten zal ik dit echter nooit. Dit heeft me namelijk getekend voor het leven. Óók op diezelfde school werd ik getreiterd tijdens gymles. Na de gymles durfde ik op school niet meer te douchen door de vele, zelfs seksueel getinte, toespelingen èn uiteindelijk een gebruikt condoom (vol met sperma of iets wat daarop leek) tussen mijn spullen. De dader was gesnapt en is 3 weken geschorst geweest. Uit angst voor sommige klasgenoten en omdat ik eigenlijk voor het gymnasium getest was heb ik mezelf een “low profile” proberen aan te meten in die schooltijd en dientengevolge 4 HAVO gedoubleerd.

Op de 1e beroepsopleiding (1986-1988) bleek mijn vakkenpakket op de HAVO niet te matchen en was ik, op de vaktechnische kennis na, de pineut. De inhoudelijke vakken waren geen probleem. De klasgenoten echter wel. Er werd me bijna letterlijk het bloed onder de nagels vandaan gehaald door toespelingen op zogenaamd mijn homoseksualiteit (ik ben toch echt hetero hoor), fysieke snelheid en gewoon “in de zeik gezet” door diverse klasgenoten uit mijn eigen stad èn andere plaatsen. Grapjes werden plaagstootjes, plaagstootjes werden plaaggolven, plaaggolven werden pesterijen, pesterijen werd pestgedrag tot heel erg aan toe. Ik kreeg depressies, heftige depressies. Die maskeerde ik als een volleerd toneelspeler. Tòch heb ik ook hier blijvende vriendschappen overgehouden.

Op de 2e beroepsopleiding (1988-1993) bleken klasgenoten graag van mijn grotendeels zelf vergaarde computerkennis gebruik te maken en hebben daar dan ook gretig gebruik van gemaakt. Had ik hèn nodig dan gaven zij niet thuis en pestten mij zelfs. :( Ook hier kreeg ik gelukkig met èchte vrienden te maken. Door een leraar gepest, helaas. Mijn afstudeeropdracht in ALLE tussenfasen goedgekeurd en in de eindfase afgekeurd met “begin maar opnieuw, dit is niets”. Burn-out. Een half jaar géén school gevolgd, maar me begraven in mijn 1e èchte baantje wat ik tot in 1996 vol hield.

Er kwam enigszins rust in de tent. Tot ik (na mijn afstuderen) (bestuurs)lid van enige jongerenverenigingen werd. Niet “ik”, maar “we” werden gepest door “studenten door pa en ma gesponsord” en hun verenigingen. Tot fysiek geweld aan toe. Ons verenigingsmeubilair heeft het deels niet overleefd. Er zijn geen gewonden gevallen.

Werkend in een stad 90 km verderop kwam ik te werken met een tweetal pesters uit mijn eerste beroepsopleidingstijd. Die moest ik instrueren. Ik heb hen alleen het hoognodige verteld en hun verder “in hun sop laten gaarkoken”. Dit leek op te luchten, maar toch niet :(.

Werkend in mijn eigen geboorteplaats kwam ik bij een communicatie-bedrijf te werken in het ICT-beheer. Heerlijk werk, alleen werd ik stelselmatig door mijn teamleider achtergesteld. Promoties (salarisschaal-verhoging) kreeg ik nooit, maar de zgn. bruinwerkers wel. Oneerlijkheid was dus nu de pestvorm?! Ik heb het daar 7 jaar volgehouden, mede dankzij wisseling van teamleider èn de goede verstandhouding met de èchte collega’s (exclusief de kontekruipers).

Het pesten begon weer ècht bij de daaropvolgende werkgever. Als ICT-er bij een “eerste levensbehoeften verzorgend” bedrijf werd ik er regelmatig psychisch “tussen genomen” door een helpdeskmedewerker. Dit heb ik echter (wel pas na 6 maanden) als een volwassene bespreekbaar kunnen maken en deze jongen bood toen onmiddellijk zijn excuses aan.

Bij mijn huidige werkgever, tot slot, ben ik bijna 4 jaar lang psychisch mishandeld door een collega. Ik heb hem uiteindelijk bij mijn afdelingshoofd aangegeven sindsdien ben ik niet meer gepest op het werk. Wel “snap” ik soms naar iemand die een op de eerder gedane pesterijen lijkend grapje met iemand uithaalt. Ik kan daar niet tegen.

Parallel aan de laatste vier paragrafen liep mijn lidmaatschap en bestuurslidmaatschap van een plaatselijke harmonie en heb ik mijn echtgenote leren kennen. Ik ben uit de vereniging opgestapt vanwege alle leugens, pesterijen en insinuaties. Zo werd ik beschuldigd van het (notabene tijdens een door mij gespeelde tuba-solo) spelen met mijn (op 3 km afstand van het concert liggende) mobiele telefoon tijdens een belangrijk concert. Huh?! Ook had uiteindelijk slechts 1 medebestuurslid het fatsoen me te feliciteren met mijn net gesloten wettelijk huwelijk. Ook werd mijn werk als muziekarchivaris en club-ICT-er niet gewaardeerd en zelfs tegengewerkt. De maat was vol, ik ben opgestapt.

Ikzelf heb diverse zelfmoordgevoelens weggeslikt in de loop der jaren. Inmiddels ben ik nu 1 jaar pestvrij, maar leef nog steeds in de dagelijkse angst gepest te worden. Depressies worden minder en levensvreugde wordt meer.

Luitjes, wordt géén pester èn stop de pesters op scholen, in verenigingen, op straat èn op je werk. Doe er iets aan.

Grt. “Mr.X”, 46 jaar oud inmiddels.

Op bovenstaand verhaal berust copyright. Copyright is een auteursrecht en biedt de schrijver/schrijfster wettelijke bescherming. Dit houdt in dat bovenstaand verhaal niet door derden gebruikt mag worden, zonder toestemming van de Stichting Aandacht voor Pesten. (december 2014)