Ik ben ondertussen 36 jaar en jarenlang gepest op de basisschool, dat heeft heel veel littekens, boosheid, verdriet en onzekerheid achtergelaten. Totdat ik er klaar mee was en besloot mijn verhaal de wereld in te brengen in de hoop dat er meer aandacht komt voor pesten en de gevolgen hiervan.
Een blij, vriendelijk en rustig meisje was ik toen ik startte op school. Ik had al vrij snel vriendinnetjes om me heen waar ik ook graag thuis speelde. Ook op feestjes werd ik uitgenodigd, zelfs bij degene die later m’n leven zuur zouden maken. Twee van mijn toekomstige pesters zaten al vanaf het begin bij me in de klas. Ik kon zelfs prima met ze overweg, de eerste paar jaar.
Totdat er een nieuw schooljaar aan brak. Er was een nieuwe klasgenoot bijgekomen. Degene waar ik eerder nog prima mee overweg kon raakte bevriend met de nieuwe klasgenoot, met alle gevolgen van dien. Rond dezelfde periode was ik thuis nogal onhandig, glazen om laten vallen, struikelen over stoeprandjes. Niet veel later bleek dat ik een bril nodig had, en die kreeg ik..
En daar begon het. In eerste instantie begon het met ‘brillenjood’, iedere dag , 3 jaar lang, hoorde ik het meerdere keren op een dag. Daarna kwamen ‘lelijkerd’ en ‘ dikzak’ erbij. Dit werd op het schoolplein tegen me gezegd en in de klas, stil, fluisterend, zodat de leerkracht het niet zou horen, en dat gebeurde dus ook niet. In die tijd had ik wat bollere, snel rode, wangen en ook daarin zagen ze een manier om me te pesten. Ik weet nu nog hoe erg ik mee schaamde als ze dat deden.
Ik ben heel vaak naar een leerkracht geweest om te zeggen wat er gebeurde, de leerkrachten zagen of hoorde het zelf niet en deden het maar af met ‘niet zo aanstellen’ of ‘dan moet je er maar wat van zeggen’ of ‘ach, let er toch niet zo op’ allemaal dingen waar ik dus niks aan had, ik werd niet gehoord…
Ook mijn ouders hebben regelmatig gesprekken gevoerd met de leerkrachten en de ouders van de pesters mbt het pestgedrag en wat dit met me deed. Ook zij kregen geen voet aan de grond, de leerkrachten zagen het immers niet. Er werd gezegd dat ik altijd zo vrolijk was, ze merkte niks aan me, dus was er niks aan de hand. Mijn ouders wisten wel beter. Thuis was ik een hoopje ellende en vaak verdrietig. Zo verdrietig en ellendig dat de ergste scenario’s bij mijn ouders door het hoofd heen spookte.
Dan had je nog de spreekbeurten. Voor de klas staan was sowieso al geen hobby van me maar toen al helemaal niet meer. Weken van te voren had ik al buikpijn en kon ik aan niks anders denken dan de spreekbeurt. Ik hoopte dat ik nou net die dag ziek zou zijn of er iets zou gebeuren waardoor ik niet het middelpunt van de klas zou zijn. Dit gebeurde natuurlijk nooit want een goede weerstand had ik dan weer wel 😉 dus had ik in de klas zo ontzettend veel buikpijn en voelde ik de stress van top tot teen door mijn lijf gieren totdat ik aan de beurt was. Door de enorme spanning die zich opbouwde lukte de spreekbeurt ook niet zoals ik gehoopt had, met allemaal zacht grinnikend gelach als gevolg. Weer mislukt.
Daar zit je dan.. te wachten op de bank tijdens de gymles, word je dit keer wel of niet gekozen? Weer als laatste? Of deze keer misschien toch als eerste? Dat zal toch wel heel bijzonder zijn. Het liefst niet bij dat groepje want daar zitten die pestkoppen bij, dacht ik dan. En altijd werd ik als laatste gekozen…of…niet gekozen en dan zette de leerkracht me bij een van de groepjes, nog erger. Ik weet nog het ongemak wat ik voelde als ik daar op de bank zat maar ook het gevoel wat ik daarna kreeg als ik bij het ‘ene’ team hoorde. Want, ik hoorde er niet bij, ze wilde me niet, ik was er maar bij gezet omdat ze me ergens kwijt moesten, veel ongemak, me niet op mijn plek voelen.
Dit is een klein gedeelte van hetgeen wat er is gebeurd maar met grote gevolgen. Ik heb me jaren lang lelijk en dik gevoeld, heb me altijd druk gemaakt over het cijfer op de weegschaal omdat iemand anders mij voor dik aan zou kunnen zien. Jaren lang heb ik overdreven veel gesport om mezelf goed genoeg te vinden, en ‘goed genoeg’ voelde ik me nooit. Grote groepen mensen of mensen die ik niet ken ben ik terughoudend bij, mijn vertrouwen in andere mensen is enorm beschadigd. Meningen van andere zijn vaak nog belangrijker dan die van mezelf. Ik wilde graag een vervolgopleiding doen maar omdat je dan presentaties moet geven ben ik er geeneens aan begonnen! Dan nog niet te spreken over de faalangst op andere vlakken die door het pesten ontstaan zijn. En die bril? Die heb ik voor m’n leven afgezworen!
Gelukkig zijn er ook nog wat lichtpuntjes.. de weegschaal is lang niet meer zo belangrijk als hij toen was, ik voel me niet meer lelijk en de dagen dat ik me ‘dik’ voel worden steeds minder. Overdreven sporten doe ik niet meer, ik sport omdat ik het fijn vind en om m’n hoofd leeg te maken.
Ook heb ik gelukkig iemand gevonden die me helpt om dit te verwerken, doe jij dat ook?