Zelfmoordgedachten? Bel met tel:113

Hallo,

Hoewel het al een tijdje geleden is, wil ik er nog steeds graag over praten.

Ik ben ondertussen al 20 jaar en het is weer 7 jaar geleden, maar de pijn en de vernedering is nog steeds zo intense als de dag dat het gebeurden.

Het begon in groep 5. Een jongen uit mijn klas maakte opmerkingen over mijn huidskleur. Ik ben namelijk half-chinees, en heb Aziatische trekken in mijn gelaatstreken.

Niettemin, werd ik voor een blauwe uitgescholden. Ik werd toen heel erg overdonderd door de confrontatie. Dat was het moment dat ik besefte dat ik als een “Buitenlander” eruitzag, zoals hij dat noemde. In het begin werd er hard tegen opgetreden en gestraft. Er brak weer een tijd aan van rust. Totdat het weer gebeurde en weer en weer; tot groep 8 en zelfs later op de middelbare, alhoewel het toen al heel wat minder werd.

De naam van die jongen, die ondertussen nu wel een jongeman moet zijn, ben ik nooit meer vergeten. De groep pesters werd groter en groter, en ik stond er alleen voor uiteindelijk. Mijn beste vriendin toen had mij in de steek gelaten en was zelfs   n van de pesters geworden.

Het pijnlijkste van alles was het moment dat ze met de hele klas een “grapje” hadden met mij. Ik had toen een kleine verliefdheid op een jongen in de klas. Hij was blijkbaar daar bewust van en besloot met in samenwerking van alle andere om een grap uit te halen. Ze zeiden tegen mij: “Hey, wist je dat die jou ook leuk vindt?”

Ik was blij, maar erg achterdochtig. Ze hadden al vaker iets uitgehaald met mij en ik vertrouwde niemand meer.

Heel de klas wachtte mij buiten op. Ik voelde me bedreigt toen ik hun allemaal zag. Ik vroeg gewoon op de man af of hij het meende. Natuurlijk zei hij nee, en heel de klas lachte me uit. “Vriendjesloos.” Zo noemde ze mij. Nog nooit heb ik me zo gevoeld. Ik kan me nog steeds de vernedering herinneren. De  pijn, en mij lichaam die verdooft aanvoelde. Versuft ging ik naar huis, terwijl zij mij nog naar huis volgden en nog steeds aan het uitjoelen waren. Uiteindelijk ben ik gevlucht bij   n van mijn weinige vrienden.

Het pestte ging door en door; afspreken met de klas, maar mij een andere tijd geven waardoor ik alleen bij de bioscoop stond.

Thuis hadden we ook problemen, maar ik had toen met niemand gepraat over school, noch over thuis. Ik was erg eenzaam toen. Ik voelde me nergens thuis en elke dag kwam ik huilend thuis. Binnen in mij begon een sterke haat te groeien. Haat voor mensen en voor vreemden. Een stem die altijd zei dat ik niets waard was en dat ik niets verdienden en dat ik niets kon of zal bereiken. Voor een lange tijd heb ik een doelloos leven geleid.

Mijn ouders waren redelijk bewust van school, maar op een gegeven moment klapte ik compleet dicht. Ik vertelde hun niet alles meer en praten werd steeds moeilijker. Iets wat ik nog steeds moeilijk vind. Op een dag had ik op een klein briefje geschreven wat ik mijn klas allemaal verwensten. Dat ze ooit op een dag hetzelfde mochten voelen als wat ik voelden. Mijn ouders vonden dit en ze schrokken van de woorden die ik had geschreven.

Ik kwam thuis en mijn ouders wilden met mij praten. Ze vroegen alles. En ik vertelde het hun. We huilden samen, lachte samen, vloekte samen. Ik ben de woorden van mijn vader nooit meer vergeten: “En meisje, kijk toch niet zo de hele tijd naar de grond. Hef je hoofd en kijk trots.”

Ik was vergeten dat er mensen waren die van mij hielden. Ik was vergeten dat mijn ouders, mijn familie van mij hield. Ik was mezelf kwijt. Voor een hele lange tijd dacht ik dat ik lelijk was. En dat ik stom was en een nutteloos wezen was.

Mama nam mij en mijn zusje weg naar een hotel. Samen hebben mama en ik heel veel gepraat met elkaar. Sindsdien doen we dit elk jaar. Het hielp altijd.

Hoewel het gepest doorging, werd ik sterker. Ik huilde vaak en kwam elke dag huilend thuis van school, maar elke keer dat ik huilde ging er weer een stukje last van mijn schouders. Nu, droegen andere mee met mij.  De Cito-toets kwam en dit was voor mij een belangrijk moment. Ik wilde mijzelf bewijzen tegenover iedereen. Tegen de leraren en tegen de klas. Ik ben slim en waardevol.

Voor heel lang snapte mijn ouders niet waarom ik niet van school afging en naar een andere school ging. Ik wilde daar blijven; in mijn ogen hadden ze anders van mij gewonnen. Ik wilde dit hoofdstuk afmaken al was dat het laatste wat ik deed.

Uiteindelijk ging tegen iedereens verwachtingen in naar de school die ik wilde. Ik was aangenomen en van harte welkom daar. Mijn leraressen van groep 7 en 8 ben ik voor eeuwig dankbaar. Zij zagen mij werkelijk. En door hun steun en hulp sta ik nu hier.

Op het moment dat ik de laatste dag van de basisschool aanbrak, sloot ik de hele pesterij achter me. Ik zweerde aan mijzelf  dat ik nooit meer zou toelaten dat iemand mij zo zou kunnen kwetsen. En dat ik vrienden ging maken en van mijzelf iets ging maken en voor mijzelf iets ging bouwen. En dan heb ik gedaan. Ik heb veel goede vrienden en begin binnenkort aan mijn nieuwe opleiding.

Maar door de jaren, ben ik veel littekens tegengekomen van de pesterijen. In een ruimte vol met vreemde mensen voel ik me erg bedreigt. Heel lang heb ik voor mijn Aziatische afkomst een afkeer gehad. Het was later een donkergekleurde klasgenoot die tegen mij zei dat ik trots moest zijn op mijn afkomst. Dat heeft enorm geholpen. Nog steeds heb ik problemen met intimiteit met anderen, wat zelfs tot bindingsangst escaleert. Ook verlatingsangst heeft vaak opgespeeld. Heel lang durfde ik nergens alleen naar toe te gaan. Al was het naar de wc of naar een snoepautomaat. Iemand moest mee. Ik was bang dat ik anders weer alleen zou zijn. Het heeft jaren gekost en vele gevechten tegen mijzelf om een beter zelfbeeld te krijgen en meer zelfvertrouwen. Af en toe kikt het terug en voel ik me rot, maar nooit meer zo erg als op de basisschool.

De pestkoppen hebben me nu compleet met rust gelaten. Maar hun schijnheilig gedrag gaat voort. Vragen op facebook om vrienden te worden haalt heel gemakkelijk de oude woede omhoog.

Laatst kwam ik een meisje tegen van mijn oude klas en vroeg hoe het met mij ging. Als reactie deed ik net alsof ik haar niet meer herkende. Zij was het mij niet meer waard om erkent te worden. Daarna was ik erg van streek dat ze het lef had om zo luchtig te doen, terwijl ze een deel van mijn jeugd vergald heeft.

Met een van de pestkoppen was er iets drastisch mee gebeurt. Oude klasgenoten belde elkaar op na zoveel jaren en wilde geld inzamelen voor een bloemstuk en een kaart. Ze belde ook mij op. Gelukkig nam mij vader op en kapte het gesprek af. Maar goed ook, want toen ik hoorde dat ze hadden gebeld was ik woedend. Dus als er geld nodig is dan ben ik wel goed zat! Alle nare herinneringen kwamen terug en voor een paar dagen was ik echt van slag af. Later besefte ik dat  het kwam omdat nou de pester zelf iets was overkomen. Iemand die ooit alle macht over mij had blijkt net zo machteloos te zijn.

Uiteindelijk besloot ik om een kaartje naar de familie te sturen en de eer in aan mijzelf te behouden. Maar nog steeds, en dat zal waarschijnlijk voor zolang ik leef zijn, wil ik nooit meer iets van hen hebben of geven. Ik kan het hen vergeven, maar ik zal de pijn nooit meer vergeten.

Hoewel ik nog vaak bitter ben tegen de basisschool gun ik hen alle het beste toe en een lang gelukkig leven. Ze hoeven van mij nu geen spijt meer te hebben. Ze zullen het ooit op een dag geconfronteerd worden op verschillende manieren. Net zoals ik nog steeds geconfronteerd word.

Dit heeft mij gevormd en mij sterker gemaakt. Het heeft me getoond dat ik wel degelijk een waardig ben als persoon en dat ik het waard ben om geliefd te zijn en om liefde te geven. Het heeft mij de goeie mensen laten zien en de slechte.

Mijn familie ben ik voor eeuwig dankbaar, voor hun eeuwige steun en liefde. Zonder hen was ik niet de persoon die ik nu ben. En als je nu zelf wordt gepest, dan herinner dit; Het zijn de moedige die leven en de lafaards die pesten.

UNIEK IN NEDERLAND: HET ANTI-PESTPROTOCOL AVP

Het schooljaar starten met een nieuw of geprofessionaliseerd Pestprotocol?
Aandacht voor Pesten heeft een uitgewerkt Anti-Pestprotocol ontwikkeld.

N

Voldoet aan het wettelijk kader

N

Wetenschappelijk onderbouwd

N

Hoge kwaliteit

N

Intuïtieve structuur

N

Uitgewerkte inhoud

N

Aan te passen aan het DNA van de school

N

Sluit aan op alle anti-pestprogramma's en gedragsmethododieken

N

Met stimulerende ouderbetrokkenheid

N

Mogelijkheid voor een inspirerende team kick-off gegeven door Heleen de Mooij-Lubbers: alle neuzen dezelfde kant op!

N

TIJDELIJK INCLUSIEF SUPPORT-CALL