Een anoniem verhaal van iemand van 38 jaar.
Ik zat als kind op een LOM-school.
Ik stond altijd alleen.
Ik was niet modern gekleed, was erg stijf.
De klasgenoten pestte me ook daarom, ik was het pispaaltje van de school.
Ik was gewoon uitverkorene.
Durfde ook niks tegen mijn ouders en leraren iets te zeggen omdat het dan alleen maar erger werd.
Toen ik dat 1 keer gedaan had werd er rotte eieren tegen het raam van ons huis gegooid.
De pesterijen gingen op de middelbare school gewoon door, mede doordat er veel kinderen van de oude school meegingen naar de nieuwe school.
Ik heb daar nu nog last van.
Ben heel onzeker.
Heb weinig vrienden.
Durf bij niemand echt mijzelf te zijn, pas mij alleen maar aan aan anderen.
Moeite met nee zeggen.
Moeite met eigen mening te geven omdat ik anderen niet wil kwetsen en omdat ik bang ben wat anderen ervan zeggen.
Veel psychische hulp gehad, eigenlijk zonder resultaat.
Zit nooit echt helemaal lekker in mijn vel.
Dit was en is mijn verhaal.