Brief aan `pesters`
Ik ben een vrouw en moeder van 23 jaar oud.
Voor mij is het alweer 5 jaar geleden dat ik gepest werd.
Na al die jaren word ik nog steeds geconfronteerd met het verleden.
Bijvoorbeeld:
– Ik ben bang wat anderen van mij vinden
– Ik ben bang dat ik iets zeg of doe waarvan ik denk had ik het wel kunnen zeggen of
doen?
– Ik heb moeite met andere mensen te vertrouwen
Zo kan ik nog wel even doorgaan!
Alle pesters vraag eens bij jezelf af:
– Heb je wel eens iemand uitgescholden omdat hij/zij dik of dun is?
– omdat hij/zij misschien niet zo knap is?
– omdat hij/zij misschien puisten heeft?
Ben jij zelf wel eens uitgescholden?
Hoe voelde dat eigenlijk?
Als dat 1 keer gebeurt dan denk je bij jezelf “ach laat ze maar”, maar stel dat je elke dag hetzelfde aan moet horen, zou jij dan ook niet gaan twijfelen aan jezelf en denken hebben ze dan toch gelijk?!
Het kan zelfs zover komen dat iemand daardoor het leven niet meer ziet zitten.
Hoe zou je dat vinden als iemand een einde aan zijn/haar leven maakt omdat jij iemand pest. Zou je het jezelf niet heel erg kwalijk nemen?
Zou je het ooit jezelf kunnen vergeven?
Ik hoop pesters dat ik jullie hierdoor aan het denken zet.
Alsjeblieft stop hiermee en laat je niet meenemen door je vrienden maar waarschuw ook hun, want je beseft niet wat je er anderen mee aandoet!
Lief meisje/jongen, als jou dit overkomt blijf er dan niet alleen mee lopen maar ga naar iemand toe die van je houdt, ze willen en kunnen jou helpen!
Durf je dat niet? Probeer dan een huisarts te bellen of naar een meester/juf te gaan.
Ik heb met je te doen.
Hartelijke groet,
Anoniem
